Eylül ayında mutfak alışverişini yavaş yavaş azaltmaya başlarım. Daha doğrusu azar azar takviye ederim. Havalar birden soğuyup, taşınmaya karar verirsek ‘kalanları ne yapacağım’ derdine düşmek istemem.
Gündüzleri hava erken kararmaya başlayıp komşular da gidince, annem de bir an önce şehre döner. Bu sene de program bozulmadı. Alışkanlık icabı her an misafir karşılamaya hazırlıklı olduğu için buzluğu her zaman doludur. Dolayısıyla kalan malzeme olduğu gibi bize transfer oldu. Öte yandan üst kattaki komşularımız vapur saatleri uymayacağı için ani bir kararla toplanmaya karar verdiler. Onlar da iki gün önce yaptıkları alışverişi bize bıraktılar. Mutfağı hafifleteceğim derken, kendimi fazladan iki tava yoğurdu, üç – dört kilo soğan / patates ve altı kutu litrelik sütle buldum. Anlaşılan o ki, biz de giderken bahçıvana epey bir malzeme bırakacağız.
↔↔↔
Bu yazı iki aile birlikte geçirdik. İşin içine torun girince akan sular duruyor. Tabii dünya onun etrafında döndü. Ev şenlendi. Salon oyun parkına benzedi. Hikâye kitapları günde üç kez okundu. Mutfakta yemekler çeşitlendi. İki kişi iken çoğunlukla sebze / salata olan menümüz farklılaştı. Ar an misafir gelebilir düşüncesiyle fırından düzenli olarak bisküvi vs. alındı. Artık çocuklara ‘tatlı’ verilmediği için kalanları yetişkinler afiyetle yedi. Yaz boyunca torun kaç gram aldı bilemiyorum ama biz fazlasıyla beslendik.
Pazar akşamı evlerine döndüler. Fırtınadan sonra sessizlik gibiydi. Yarım saat sonra seslerini özlemiştim bile. Kısa sürede ev eski düzenine girmişti. Çamaşır ve bulaşık makinesi istirahate çekilmişti. Yanan tek ışık balkondaki lambaydı.
Ortamı yumuşatmak için eşimle, bütün yaz açmadığımız televizyonun düğmesine bastık. Kanallarda doğru dürüst bir program yoktu ama hiç olmazsa evde üçüncü bir ses vardı.
Böyledir hayat. Patırtı olduğunda, ‘biraz sakinlik…’ diye içinizden geçirirsiniz, sükunet birden çökünce patırtıyı ararsınız.
↔↔↔
Okula başlayan tüm çocuklarımıza sağlıklı ve mutlu bir eğitim yılı dilerim.
