Kasabanın ileri gelenlerinden bir hoca, her sabah namaza giderken farklı yollardan yürüyüp kasaba halkını kontrol etmeyi alışkanlık haline getirmiş.
Yine soğuk bir kış sabahı… Hava buz gibi, kar fırtına gibi savuruyor. Hoca, ellerini üfleye üfleye farklı bir yoldan camiye giderken, pencereleri kırık, naylonla örtülmüş, sokak kapısının yarısı battaniyeyle kapatılmış bir ev fark etmiş.
Merak edip içeri girdiğinde, soğuktan titreyen, üzerlerine battaniye sarmış bir anneyle üç çocuğu görmüş.
“Nedir bu haliniz?” diye sormuş hoca.
Kadın gözleri dolarak anlatmış: “Beyim vefat etti hocam. Ardında borçlar kaldı, evi onartacak gücümüz yok...”
Hoca hemen “Ben size yardımcı olacağım,” demiş ve caminin yolunu tutmuş. Namazdan sonra kasabanın zengin tüccarlarından Kazım Ağa’nın konağına gitmiş. Kapıyı çalan hocayı hizmetkâr karşılamış, Kazım Ağa’yı dışarı çağırmasını istemiş.
Biraz sonra Kazım Ağa dışarı çıkmış:
“Hayırdır hocam, bu soğukta ne işin var dışarıda?” demiş.
Hoca, gördüğü evin durumunu anlatmış, yardım etmesini rica etmiş.
Kazım Ağa hemen, “Hocam, hadi içeri geçelim. Soğukta donacaksın. Ne lazımsa hallederiz,” demiş.
Birlikte içeri girdiklerinde Kazım Ağa merakla sormuş:
“Hocam, madem böyle bir şey için geldin, niye beni dışarı çağırdın? İçeri girip anlatsaydın ya...”
Hoca gülümseyerek şu cevabı vermiş:
“Eğer bu soğuğu hissetmeseydin, karşındakinin halini anlayamazdın.”
Sevgili dostlar, unutmayın birbirimizi anlayabıldiğimiz sürece halledemiyeceğimiz hiçbirşey yoktur, empati çok değerli bir erdemdir.
Birileri hakkında karar vermeden önce kendimizi onların yerine koyabiliyorsak, bir olayda karşı tarafın gözünden bakmayı başarabiliyorsak; işte o zaman her şey güzelleşir.
Soğuğu hissetmeden başkasının üşüdüğünü anlayamazsın... Bir kalbe dokunmanın en sessiz yolu, onu anlamaktan geçer... Sevgiyle, sağlıkla ve afiyetle…
