Era la fin de 1920, la kriz ekonomika en Salonika estava muy terrivle, no teniyan ni pan para komer, la mizerya estava dezgrasya. En el maale de Baron Hirsh biviyan munchos djudyos, i de eyos una era madam Rivka Kohen. La vida para eya era muy difisil porke era bivda i teniya tres ijos para mantener. El marido se aviya murido muy mansevo de una hazinura i le desho solo una makina de kuzir, i una maniya de oro. Kon la makina de kuzir estava lavorando para mantenerse, i para mirar a los ijos, la maniya de oro era su garantiya de la vida, por esto estava eskondido.
Una demanyana la puerta sono, avyo la puerta, un ombre no muy vyejo, de la komunidad ke lo konosiya, kon una kara triste i en la mano kon un papel. En el papel estava eskrito un nombre: Sara Pinto, el marido estava hazino, i no teniyan poder, por esto de la komunita keriya un ayudo para Sara Pinto.
Ma Rivka no teniya nada ke dar, solo teniya la maniya, sin pensarlo la maniya
aryento de una rida lo metyo, i lo enkasho aryento de la mano del ombre, i vendelo i para eyos toma pan, kura, komida. Mis ijos oy estan artos ya komimos Baruh Ashem.
Pasaron unos kuantos anyos, este ayudo de Rivka se oyo aryento de la komunita, ma Rivka nunka no lo konto a otro. Kuando se izo hazina, se oyo ke esta hazina, ma eya no kijo ayudo, esta vez el ayudo chafteo la puerta, era Sara en la mano teniya un paketo, aryento aviya azitunas, marmelad, kezo, pan, i una mueva maniya de oro.
Me dates la vida, le disho Sara, agora es mi torno. Komo dizen, aze buendad, echa a la mar.
Sanedad, kon alegriya!