Sevgili Şalom dostları, hayata dair ne varsa o kadar geniş bir yelpaze ki, her seferinde farklı bir dokunuşla, bazen gerçekleri, bazen unuttuklarımızı, bazen olması gerekenleri çoğu zamanda “ah o günler” dediklerimizi paylaşmaya çalışacağım, ama hep umut kapısını açık bırakarak.
Günümüzün en büyük sorunu, şüphesiz ki dijital çağda iletişimin artmasına rağmen yalnızlığın çoğalması. Bir ekranın içinde yaşıyoruz artık, sabah gözümüzü açtığımızda elimizi ilk uzattığımız şey yastığın yanındaki telefon. Geceleri uykumuzu kaçıran da, sabahları yüzümüze şekil verdiren de yine o, herşey orada gibi... Ama o herşeyin ortasında bir eksiklik var: İnsan.
Bir zamanlar akşamüstü saatlerinde sokaklardan çocuk sesleri yükselirdi, “Yemek hazır, hadi içeri” diye yankılanırdı pencerelerden anne sesleri, şimdi o çocuklar odalarında artık, birbirlerine değil ekrana bağlılar ne yazık ki. Oyunlar aynı heycanı vermiyor çünkü karşılarında ‘gerçek’ biri yok, parmaklarının ucunda her şey, ama ellerinin arasında kimse yok. Eskiden bir dostun, bir komşunun çaldığı kapı ne güzel heyecanlandırdı bizi, oysa şimdi mesaj atıyoruz "Müsait misin?" diye. Ne var canım, iletişim çağındayız diyorlar, evet doğrudur ama konuşmuyoruz, üstelik yüz yüze gelince kelimeleri unutuyoruz adeta, çünkü dijital dostluk gerçek temasın yerini tutmuyor. Sarılmak, dokunmak gülümsemek bile emojilerle, lüks oldu adeta, eskiden "bir kahvenin kırk yıl hatırı" olurdu, şimdi kahveler karton bardakta, hatıralar ise story süresi kadar. Dünya hızlandı teknoloji son sürat ama biz içimizde yavaş yavaş eksiliyoruz ne yazık ki.
Eskiden bir apartmandaki tek telefon ne kadar toparlayıcı ve komşuluklara vesile oldu ise, şimdi herkesin elindeki telefonlar da o kadar ayrıştırıcı ve bizi bizden koparır oldu adeta. Ama hala geç değil hiçbirşey için, belki bir gün yine o hasret kaldığımız kahve sohbetler, mahalledeki komşuluklar, belki o sarılacak kimseler, ne dersiniz ben umutluyum. Çünkü ne olursa olsun insan insana iyi gelr, temas, sarılmak en iyi ilaçtır, hele bu dönem bu ilaca çok ihtiyacımız var.
Bugünlük benden bu kadar, ekransız günlere doğru, kalın sağlıcakla…
