Kelimeler acı veriyor be Mario! Zormuş senin hakkında bir veda yazısı yazmaya oturmak. Biliyorum, seçmeye çalıştığım hiçbir kelime yaşadığım üzüntüyü aktarmaya yetmeyeceği gibi, seni anlatmaya da yetmeyecek. Bir de şu var. Bu yazıyı bitirip yolladığımda ve basılıp gazetede okuduğumda senin gitmiş olduğun kesinleşecek, oysa daha çok erken! Şu an ne isterdim biliyor musun, veda yazısı yerine senin başarılarını, yeni kitaplarını, söyleşilerini yazmak, seninle yine bir röportaj yapmak.
Sevgili hocam, sevgili dostum, öykülerimi ilk okuyanım, edebi yönümü en çok destekleyenim, hiç tanımadığım yazarların hiç duymadığım kitaplarıyla beni tanıştıran. İzlediği ilginç filmleri benimle paylaşan, tartışan… “Merhaba” diye başlarsın yaratıcı yazarlık derslerine, sonra eklersin “merhaba demek benden sana zarar gelmez demektir,” diye. Koca kalbinle kimseyi üzecek, kıracak bir söz dahi etmediğinden eminim.
Günlerdir seni anıyorum. “Twitter’da olmalısın” deyip sana hesap açışımızı, özene bezene seçtiğin yeşil mürekkebini, kocaman saatini, sarı kazağını, neşeli gülüşünü ve bir o kadar etkileyici konuşmanı… Saatlerce sıkılmadan dinleyebilirdim seni. Kitap projelerini anlatırken ki heyecanın, çocukluğuna dönüp “aliko beni”nin anlamını anlatışın, ballandıra ballandıra kaşkarikas yapışını övmen… Ekşi Sözlük’te hakkında yazılanları okuyup nasıl da kahkaha atmıştık. Ne demişti yazan, “Ben kurduğu tek bir cümleyi bitirmeye çalışırken; annem kek çırpıp, su böreğini fırına vermiş, babamsa posta bulmaca ekindeki tüm bulmacaları bitirmişti; öyle bir adam.” Nasıl gülmüştük o gün…
İstanbul aşığı, kalemi kadar hitabeti de güçlü, Türk edebiyatının önemli ismi Mario Levi’yi, sevgili dostumu kaybetmenin derin üzüntüsü içindeyim. Cenazede eşinin dediği gibi her şeyden önce “iyi bir insandın.” Huzur içinde uyu…
