Le Monde De L’Islam / El Mundo del Islam sous la direksion de BERNARD LEWIS

El livro famozo de mi biblioteka es preparada por el istoriano i reputado Bernard Lewis (Osmanlı Tarihi) i el grupo Richard Ettinghausen, Oleg Grabar, Fritz Meier, A. Shiloah, A. I. Sabra, Emilio Garcia Gomez, Norman Itzkowitz, Elie Kedourie.

Esti SAUL Judeo-Espanyol
15 Ocak 2020 Çarşamba

El Profesor Bernard Lewis de la Universita de PRINCETON (New Jersey) era reputado por su grande lavoro “OSMANLI TARİHİ”. Bien konosido en muestro payis kon su livro: “Modern Türkiyenin Doğuşu” (1988) i su premio: Atatürk Barış Ödülü...

Me va permeter de tradusir la pajina 163:

L’EXPRESSION MUSICALE:

La muzika musulmana: filozofia, teoria i praktika A. SHILOAH, PROFESOR asosiado de muzikolojia, Universita Ebraika de Yerushalayim

La muzika djuga un rolo muncho más importante en la tierra del Islam ke en el Oksidente. Puede ser ke esto es porke el arte plástiko (munchas vezes non figurativo) raramente se enkarga de ekspresar un sentimiento, komo en muestra Edad Media, o la personalidad del artisto, komo en el arte kontemporáneo; su primera fonksion es dekorativa. Sin dubyo también la ermozura de la lingua araba, revelada i egzaltada por el Korán, da al kanto - la forma dominante de la muzika islámika - un prestijio úniko. Enfin, mientres ke los artes vizuales favorizan el individualismo, la muzika es la ekspresión más natural i el atadijo de una komunidad; i el Islam es esensialmente komunitario.

Es en la muzika ke la imajinasión musulmana briya kon más fuersa i ke la inisiativa personal aparese mas. En fakto, komo en el jazz, el tanyedor es más ke un intérprete: es un kreador. Mientres ke las muzikas de la India o de la Afrika, por egzemplo, valen más por sus rikeza rítmika, i la de la Evropa por su fastuoza “orkestrasión” (de la polifonía vokal a la sinfonía instrumental), la muzika araba enkanta sovre todo por la infinita variedad i la ekstrema subtileza de sus melodías – malorozamente munchas vezes no apersivido por los oksidentales, ke no son akostumbrados mismo a los kuartos, si no a los ochenes o diseshenes de tono!

Muzika, plazer aristokrátiko: estas plakas de marfil del Ejipto Fatimid (5-6 /XI-XII siglo) mostran chikos grupos de artistas djugando para una asamblea eskojida en una kaza privada. A la derecha: un djugador de laúd i un flautista kon una flauta doble; el laúd es del tipo konosido komo “ud”, kisás el más komún de todos los instrumentos islámikos. Abasho: una bailarina.

 

 

 

Siz de yorumunuzu yapın

Tüm Yorumları Görün