Küçüklüğümüzde kardeşimle gecenin ilerleyen saatlerinde çalan telefonlardan çok korkardık. Uykumuzdan sıçrayarak uyanır, olduğumuz yerden kıpırdayamazdık. Annem yanımıza gelir, bizi sakinleştirir, sonra da odanın kapısını kapardı. Biraz büyüdüğümüzde bu zamansız telefonların babamın çalıştığı iş yerinde çıkan yangınlar nedeniyle çaldığını anladık.
Bu telefonların çalmasıyla babamın evden çıkması arasında geçen kısa süre içinde sessiz bir fırtına eserdi. Babam giderken, ‘Dikkatli ol, habersiz bırakma’ diye annem seslenirdi.
Zaman geçti, çocuklarım ergenlik çağına geldiğinde yatak odamdaki telefonu kaldırdım. Her ne kadar çocuklarıma akşam dokuzdan sonra acil olmadığı sürece insanları telefonda aramanın görgü kurallarına ters düştüğünü aşıladımsa da fark etmedi. Zira bizimkiler değilse bile arkadaşları arıyordu. Olur olmaz saatlerde yanı başımdaki telefon her çaldığında, çarpıntıyla uyanıyordum. O zaman diliminde eşimle beni arayan olmayacağına göre ahizeyi ‘lüzumsuz eşyalar’ deposuna kaldırdım. Herhangi bir terslik durumunda, çocukların odasından gelen telefonun sesini zaten duyardım. Tabii, cep telefonlarının olmadığı dönemden söz ediyorum.
Bugün arkadaşlarım haklı olarak yaşlı ebeveynleri olduğu için geceleri cep telefonlarını odalarında tutuyorlar.
Gariptir bu yaşımda bile zamansız bir saatte çalan telefonda, yanıtlamadan önce, aklıma ‘yangın’ gelir, sonra gerçeğe dönerim.
***
24 Mart Perşembe akşamı Purim’i kutlayacağız. Her yıl tekrarladığım üzere Purim en sevdiğim bayramlardan. Öncelikle eve neşe getirir. Çocuklar artık birer yetişkin olmalarına rağmen masada tabaklarının üstüne koyduğum ‘mavlaç’ları yemekten sonra açma keyfini yaşarlar. Eller yapış yapış olur, kahkahalar atılır. Daha öncesinde ise, büyüdükleri için ‘sözde’ beklemedikleri ‘mahpurim’leri aldıklarında, fısıltılar başlar, ‘Sana ne verdi?’
Oysa çok iyi bilirler ki, anneanne torunlarına daima eşit davranır. O gün yemekten ziyade Purim tatlıları revaçtadır. Şarkılar, simgesel hediyeler derken mutlu bir gece yaşanır. Aynı zamanda çoktandır aramızda olmayan anneannem Ester’i de bir kez daha anarım.
Bizler bir bayramı kutlarken, toplumumuz bireyleri arasında sıkıntıda olan ailelerin sayısında düşünebilenin çok üstünde bir artış söz konusu. Derneklerimiz bu özel günlerde dindaşlarımıza bir bayram yemeği gönderiyor. ‘Mişloah Manot’ dediğimiz, bir ihtiyaçlıyı bir hayırsever sayesinde mutlu etmek, Purim’in dört vecibesinden biridir. Alan ve veren birbirinden habersizdir. Bu durumda, örneğin Matan Baseter aracı kurumdur. Bir telefonunuz yeterli. Katkınız sizi zorlamayacak ve karşınızdakini sevindirecek.
Hag Purim Sameah.
