Yahudi yeni yılı, Roş Aşana’ya yaklaşık bir ay kala dernekler yoğun bir faaliyete başlar. Bayramın ilk habercisi yollanılan kataloglardır. Ardından tebrik kartları gelmeye başlar. Herhangi bir yardım kuruluşu vs ile ilintiliyseniz, büfenin üstüne dizdiklerinizin sayısı giderek çoğalır. Hatırlamak ve hatırlanmak çok güzel bir duygudur. Özellikle de gelirinin yararlı işlerde kullanıldığının bilincindeyseniz.
Bu yıl evimize gönderilen tebrik kartlarında ciddi bir azalma olduğunu fark ettim. İçim burkuldu sanki. Kart gelmediği için değil tabi. Çoğu kişi listelerini gözden geçirip sayıyı kısma veya hiç göndermeme kararı alıyor. Tıpkı seneler önce yaptığım gibi. Çevre genişleyip, tebrik yollamak istediğiniz kişilerin listesi uzayınca içinden çıkamaz hale gelince, konuya bir nokta koymak durumunda kalınıyor.
Kanımca kutlama kartlarının iki boyutu var. Biri ihtiyaçlı insanlar için gelir elde etmek, diğeri de karşındaki kişiyi hatırladığını, güzel bir olayı onunla paylaştığını belirtmek.
Bayram geleneklerini sürdürmek en önemli ivme. Yeni nesil gençler kart olayını bilmeyebilir. Veya henüz bütçeleri bu tür harcamalara müsait olmayabilir. Onun yerine Google’dan güzel bir Roş Aşana kartı seçip tanıdıklarına yollayabilirler. Bu alışkanlığa başladıktan sonra, ardından kendilerine yeni olan birçok konuya da kapı açmış olacaklar.
Kaç genç çift, ‘halila, kapara, ziyara’ gibi sözcükleri hayatlarında bir kere olsun duymuştur? Kaç yeni evli çift Şalom’a abonedir/veya okunmaktadır?
Yazdıklarımın hiçbiri tenkit amaçlı değil.
Gençlerin bir kısmı ailelerinde bazı değerleri görmemiş olabilirler. Ama dediğim gibi, yeni yıl, yeni bir başlangıç. Her şey bir halkayla başlar. Sonra onlar iç içe geçerek sağlam bir zincir oluştururlar.
Geleneklerimiz sadece maddiyata dayalı değildir. Maddiyat, biz bir bayram sevinci yaşarken, gereksinimi olan bireylerimize benzer bir duyguyu hissettirmek içindir.
Siz de bu yıl bir ilk yaşayın. ‘Google’layın ve sevdiklerinizi tebrik edin.
*
Leylekler göç etmeye başladı. Gören herkes ayağa kalkıyor. Daha doğrusu bayanlar kalkıyor, baylar oturuyor. Zira eski bir hurafeye göre, leyleklerin gidişini gören kişi, o an ayakta ise, yıl boyunca çok sık yolculuğa çıkar…
Yaklaşık bir hafta sonra, kimi okulların açılmasıyla Ada sokaklarında çocuk sesleri azalacak. Akşamları birçok evin ışıkları yanmayacak. Biraz sessizlik iyi gelecek. Bir de dış etkenler olmasa, Ada eski günlerine kavuşacak.
Şimdi ‘elma reçeli’ zamanı. Deniz kıyısında bilumum tarifleri dinlerim. Yapacak mıyım, hayır. Önemli olan en iyi yapandan bir kavanoz almak…
