Her yıl Penso ailesinin genç yaşta kaybettikleri oğulları Yosi Penso anısına Ekim ayında geleneksel olarak gerçekleştirdikleri Çanakkale gezisi geçtiğimiz günlerde yapıldı
İstanbul’dan ve yurtdışında yaşayan birçok Çanakkale kökenlinin katılımıyla hayat bulan gezi her yıl artan katılımcı sayısıyla başka şehir cemaatlerine de ilham kaynağı oluyor.
Bu sene ilk kez bu anlam dolu geziye katılan Nora Uyar duygularını paylaştı:
“4 Ekim sabahı, yağmurla uyandık. Fakat durmadan yağan bu yağmur, iki otobüs dolusu insanın yolculuğuna mani olamadı, olamazdı…
Herkes doğup büyüdüğü yerleri görmek, anılarını tazelemek için can atıyordu. Hatta aramızda özellikle bu gezi için, İsrail’den gelen misafirlerimiz de vardı. Herkes birbirine hasretle sarıldı. Evet, her sene rahmetli Yosi Penso anısına yapılan Çanakkale gezisinden bahsediyorum. Babam Moiz Varol da bu gezilerin müdavimi idi. Çanakkale’yi çok sever, hep bu geziye katılmam için ısrar ederdi. Fakat onunla gitmek fırsat olmadı.
Rav Yeuda Adoni’nin yol dualarıyla yola koyulduk Lapseki’den Çanakkale’ye giriş yaptık. Otelimize yerleştikten sonra, Şabat’ı karşılamak üzere sinagoga giderken, Aynalı Çarşı’dan Musevilerin yaşadığı mahalleden geçtik. Tabii ben de dedemin evini gördüm. Çanakkale Sinagogu tarihi, ufak, şirin bir sinagog.
Bir şekilde birbiriyle akraba olan 75 kişiyle beraber Şabat yemeğini paylaşmak kelimelerle tarif edilemez bir duygu.
Cumartesi sabahı, hazanlarımızın güzel ve dokunaklı sesleri eşlediğinde dualarımızı ettik, aile büyüklerini rahmetle andık. Sefer Tora’larımızı gül yapraklarıyla Ehal’e özenle yerleştirdik.
Penso ailesinin hazırladığı seudaya katıldık. Herkesin tek bir dileği vardı; gelecek sene tekrar bu atmosferi yaşamak. Ben de kendime bir söz verdim: “Her sene bu güzel olaya katılmak ve tabii ki herkese duyurarak daha çok kişinin katılımını sağlayarak, Penso ailesinin bu anlamlı projesine destek vermek ve böylece babamın da isteğini yerine getirmek.
Çanakkale halkı bizleri çok sıcak karşıladı. Üstelik güvenlik güçleri bizleri Pazar sabahı gerçekleştirdiğimiz mezarlık ziyaretinde bile yalnız bırakmadılar.
Gösterişten uzak, samimi, saf, herkesin sevgiyle yaklaştığı bu ortamların çoğalması dileğiyle.”
