Piyano severlere çağrı Chick Corea ve Hiromi: ‘Duet: Chick & Hiromi’

Sahnede iki piyano. Biri önde, diğeri onun arkasında. Birinin klavye bölümü diğerinin uç bölümüne denk gelecek ve birlikte iki parçadan oluşan bir puzzle gibi bir kare oluşturacak şekilde konumlanmış. Piyanistler birbirlerinin yüzünü cepheden görüyor. Seyirciler piyanistlerden birinin sol, diğerinin sağ profilini ama mutlaka ikisinden birinin tuşların üzerinde uçuşan parmaklarını görebiliyor. Piyanistler Chick Corea ve Hiromi Uehara.

Efsane trompetçi Milse Davis tam 40 yıl önce caz tarihinin en önemli kilometre taşlarından biri olan doğurgan Bitches Brew albümünü yayınladıktan sonra caz ile rocku harmanlayan fusion akımının bayraktarlığını üç öğrencisi üstlenmişti: Gitarcı John McLaughlin (Mahavishnu Orchestra), müteveffa Avusturyalı keyboardcu Joe Zawinul (Weather Report) ve Chick Corea (Return to Forever).

Corea’nın Return to Forever (RTR) grubu, basçı Stanley Clarke, davulcu Tony Williams, gitarcı Al Di Meola ve Yahudi asıllı Brezilyalı vokalist Flora Purim’li kadrosuyla 70’li yıllara damgasını vururken, 72 yapımı ‘Light as a Feather’ albümündeki Spain adlı parça da grubun ve Corea’nın adeta imzası oluyordu. RTR’ın ardından Corea fusion tarzında Elektric Band, geleneksel caz tarzında ise Akoustic Band topluluklarıyla yoluna devam etti. Vibrafon virtüözü Gary Burton ile ikili albümler çıkardı. 2001’de kurduğu New Trio’da davulda Jeff Ballard, basta ise İsrailli Avishai Cohen ile çaldı. 2008’de iki önemli ve nostaljik projeye imza attı. Biri, efsanevi ve otantik RTR kadrosuyla çıktığı dünya turu (konser albümü Return to Forever Returns adıyla yayınlandı), diğeri Miles Davis’li yıllardan kader arkadaşı John McLaughlin ile kurduğu Five Peace Band ile düzenlediği yine dünya turu (albüm, grupla aynı isimle yayınlandı ve 2009’un en iyi albümleri arasında gösterildi).

Corea çapında bir müzisyenin tek bir tarzla sınırlı kalması beklenemezdi. Kariyeri boyunca cazın yanısıra klasik ve etnik müzik çalışmaları da oldu. Keith Jarret, Herbie Hancock ve Avusturyalı Friedrich Fulda gibi çok yönlü piyanistlerle Mozart, Bela Bartok gibi bestecilerin yapıtlarını yorumladıkları klasik müzik konserleri verdi. 1999’da, kendisiyle özdeşleşen Spain parçasının adaptasyonu olan ilk piyano konçertosunu besteledi ve Londra Filarmoni Orkestrası ile icra etti.

Chick Corea müzik yaşamının en olgun dönemlerini yaşarken dünyanın uzak bir köşesine bir başka yıldız doğuyordu: Japon Hiromi Uehara. Hiromi 1979’da Hamamatsu’da dünyaya geldi. Beş yaşında piyano dersleri almaya başladı. Sekiz yaşında piyano öğretmeni onu cazla tanıştırdı. On dört yaşında geldiğinde Çek Filarmoni Orkestrası ile çaldı. Chick Corea ile yollarının ilk kesişmesi aslında 1996’da, on yedi yaşındayken Tokyo’da bir tesadüf sonucu oldu ve Corea Hiromi’den hemen ertesi günkü konserinde kendisiyle çalmasını istedi.

Hiromi birkaç yıl reklâm müzikleri yaptıktan sonra Berklee Müzik Koleji’ne yazıldı ve burada ünlü piyanist Ahmad Jamal’in öğrencisi oldu. Uluslararası caz dünyasına 2003 yılında Another Mind albümüyle çıkış yaptı. O yıldan sonra neredeyse her sene bir albüm yayınladı. Bu albümler genellikle Hiromi’nin caz, progressive rock, klasik müzik ve fusion tarzlarını kaynaştırdığı ve virtüözlüğe yükselişini perçinleyen çalışmalardı.

Bir yanda Chick Corea’nın doymak bilmez ve her yeniliğe açık müzik iştahı, diğer yanda Hiromi’nin hızlı yükselişi, bu iki müzisyeni 2008’de bu defa tesadüfen değil, bilinçli olarak bir konser için bir araya getirdi ve bu performansın kaydı 2009’da Duet: Chick &Hiromi adıyla yayınlandı.

Duet, iki CD’den ve toplam on iki parçadan oluşuyor. İlk CD’nin ikinci sırasında, Brezilya’nın George Gershwin’i sayılan Antonio Carlos Jobim’in unutulmaz bestesi How Insensitive’i, dördüncü sırada Beatles’ın Fool on the Hill’i var. Humpty Dumpty müzisyenlerin ustalıklarını sergiledikleri hızlı bir parça. Bolivar Blues birbirlerini test ettikleri, hatta meydan okudukları ve Chick Corea’nin sözsüz vokalleriyle süslü bir doğaçlama.

İkinci CD, yavaş başlayıp daha sonra açılıp hızlanan Windows ile başlıyor. İkinci sırada müthiş bir parça var: Old Caste, by the river, in the middle of a forest. Bir buçuk dakikalık nereye gideceği belli olmayan, tadını ve kıvamını bulamamış bir deneme, arama ve belki de acı çekme sürecinin ardından harika bir melodi ile dinleyeni oturduğu yerden alıp götüren, hatta uçuran 15 dakikalık keyfili ve heyecan verici bir müzik ziyafeti. Tıpkı yıpratıcı bir tırmanışın ardından çıkılan bir tepede gözün alabildiğine açılan muhteşem bir manzaranın tadını çıkarmak gibi.

Üçüncü sırada unutulmaz Summertime var. Bu standardı bu kadar yenilikçi yorumlamak ancak böyle ustaların kotarabileceği bir iş. Son sırada yine Old Castle’daki gibi bir giriş bölümü, sonra daha ilk notaların vurulmasıyla alkışların patladığı İspanyol besteci Rodrigo’nun Concierto de Aranjuez ve ardından Corea’yla özdeşleşmiş Spain yorumları.

Piyanolarının sahnedeki konumu bir puzzle’ı andırıyorsa, Corea ve Hiromi, Duet albümü boyunca birbirlerini sürüklemeleri, teşvik etmeleri, bazen zorlamaları ama mutlaka mükemmel bir uyum içinde çalmaları ile de bir başka puzzle’ın birbirini tamamlayan parçaları gibi dinleyene muhteşem bir müzik keyfi yaşatıyorlar.