The Times Gazetesi, Hamas lideri Halid Meşal ile Şam’daki merkezinde beş saatlik bir röportaj yaptı. Mirabile dictu (hayret), Hamas lideri iki-devletli bir barış planı önerdi. Fakat önerdiği barış değil, on yıl sonra sona erecek bir ateşkes. Yani, İsrail milyonlarca hasım Arap mülteciyi ülkesinin ortasına yerleştirerek kendisini ölümcül bir şekilde zayıflattıktan sonra ve İsrail’i on üç km’lik bir mesafeye daraltacak bir Filistin Devleti’nin içine Hamas’in kendini silahlandıracağı bir on yıldan sonra, Hamas, yok etmeye kararlı olduğu bir ülkeye karşı savaşı yeniden başlatacak.
Böyle bir barış için bir terim vardır: Mezar barışı.
Batılılar aptal olabilir, ama Hamas aptal değil. Hamas yeni Amerikan yönetiminin İran ve Suriye’ye açılımlar yaptığını görüyor. Avrupa’nın İngiltere önderliğinde Hizbullah’ı kabul etmeye başladığını görüyor. Sıranın kendisine geldiğini görüyor. Ve ne yapması gerektiğini biliyor. Yaser Arafat senaryoyu yazmıştı.
Arafat 1993 Oslo Anlaşması’yla, İsrail ile sahte bir barış anlaşmasıyla neler elde edilebileceğini gösterdi: Evrensel diplomatik tanınma, milyarlarca dolarlık yardım ve silahlı bir kampa dönüştürdüğü Gazze ile Batı Şeria’nın kontrolü. Bir imza karşılığında Filistin bölgesinde, Arap devletlerinin 1948’de başlattığı ve kanlı 1973 Yom Kipur Savaşı ile vazgeçtikleri İsrail’e karşı savaşı sürdürme kapasitesi oluşturdu.
Meşal fırsatı görüyor. Obama yönetimi sadece İsrail’in eski düşmanlarına el uzatmakla kalmıyor, fakat yeni yönetim dönemine, Netanyahu Hükümeti’nin görünürde iki devletli çözümü reddetmesine karşı İsrail’e parmak sallayarak başlıyor.
Hiç bir İsrail Hükümeti, Filistinlilerin toprak tavizini ve bir Yahudi devletiyle gerçek barışı kabul ettikleri iki-devletli bir çözümü geri çevirmez. (Ve geri çevirecek her hükümet de seçmen tarafından bir günde atılır.) Netanyahu’nun Savunma Bakanı Ehud Barak böyle bir anlaşmayı 2000’de önermişti. Hatta Kudüs’ü bölüşmeyi ve yeni Filistin’de kalacak her yerleşim birimini boşaltmayı bile önermişti.
Filistinlilerin yanıtı (unutanlar için) şöyleydi: Hayır. Ve hiç bir karşı teklif yok. Bunun yerine Arafat dokuz hafta sonra 1000 İsraillinin ölümüne neden olan vahşi bir terörü başlatacaktı.
Netanyahu, nasıl bir devlet olacağını bilmeden bir Filistin Devleti’nin kurulmasını kabul etmeye tereddütlü. Bu temel ihtiyatlılık, son üç yıl boyunca duyarlı olmuş olan herkes tarafından paylaşılmalı. Filistinlilerin zaten bir devleti, üzerinde tek bir İsrailli askerin veya yerleşimcinin yaşamadığı bağımsız bir toprağı var. Adı Gazze. Peki, burası nedir? Dinci tabiatlı, İran’ın müttefiki, militan ve saldırgan, İsrailli sivillerin üzerine 10.000’den fazla füze fırlatan bir terör üssü.
Eğer Batı Şeria da böyle olacaksa, İsrail’in veya Amerika’nın veya herhangi ılımlı bir Arap ülkesinin böyle bir iki-devletli çözümü kabul etmesi deliliktir. Netanyahu bu yüzden, Filistin Yönetimi’nin önce, bir devleti barışı sürdürmek sorumluğuna çapalayacak olan sosyal, ekonomik ve askeri kurumları inşa etmesinde ısrar ediyor.
Mantıklı olması dışında Netanyahu’nun iki-devlet şüpheciliği konu dışıdır. Selefi Ehud Olmert iki devlet için dua etmişti. Filistin Yönetimi’ne iki devletli barış için sonsuz öneriler götürdü, fakat hiçbir yere varamadı.
Niye? Çünkü Filistinliler, 1947 BM Partisyon Önergesine geri giderek, bir Yahudi devleti ile yan yana yaşamak fikrini hiçbir zaman kabul etmediler. Filistin Yönetimi Başkanı Mahmud Abbas gibi bu çözümle meşgul olanların bunu yapacak otoritesi yok. Ve Hamas’ın Meşal’i gibi otoritesi olanların da bunu yapmaya hiçbir zaman niyeti yok.
Meşal’in, sürekli savaşa iki-devletli barış kıyafeti giydirme hamlesi Filistinlilerin retçi trajedilerinin bir başka tekrarıdır. Bu trajedinin bir önceki canlı örneğinde Arafat, İsrail ve Clinton yönetimini barış konuşmaları ile sakinleştirirken halkını metodik bir şekilde savaşa hazırlanıyordu.
Arafat sahte barışını yırtıp atmak için yedi yıl bekledi. Meşal’in buluşu nedir? On yıl. Sonra savaş.
Charles Krauthammer
The Washington Post, 8 Mayıs 2009
