Derleyen : Niso TİZA
Bir çocuk birgün çok değerli bir vazo ile oynuyordu. Elini vazonun içine soktu ama geri çıkaramadı. Annesi herşeyi denediyse de çocuğun elini vazodan bir türlü kurtaramadı. Sonunda vazoyu kırmaya karar verdi. Anne son çare olarak oğluna şöyle dedi: “Oğlum elini aç ve parmaklarını ileriye doğru uzat. Bak böyle yap ve sonra elini çek” Fakat çocuk atıldı: “Olur mu anneciğim elimi öyle açarsam tuttuğum parayı düşürürüm!”
Çoğumuz aslında o çocuğa benzemiyor muyuz?
Dünyanın gelip geçici mallarını sımsıkı tutmaya çalışırken. Hürriyetimizi, yani öteki dünyanın sonsuzluğunu feda ediyoruz. Çocuğun bırakacağı parayı vazonun muhafaza edeceğini unutması gibi, biz de öteki dünyanın bu dünyayı da kuşattığını ya unutuyoruz ya da unutmuş gibi yapıyoruz...
Deha ile aptallık arasındaki tek fark dehanın belli sınırlara sahip olmasıdır.!...
Albert Einstein
