Derleyen: Niso TİZA
Bir yaz günü plajda oturup kumlarla oynayan iki çocuğu seyrediyorduk... Her ikisi de deniz kıyısında pencereleriyle, tünelleriyle, kuleleriyle kocaman bir kale yapmak için beraberce harıl harıl çalışıyorlardı...
Kale neredeyse tamamlanmışken dev bir dalga gelip kaleyi tuzla buz etti. Herşey bir anda ıslak bir kum yığınına dönüşüvermişti... Bütün uğraşlarının bir anda gözlerinin önünde yok olduğunu gören çocukların gözyaşlarına boğulmalarını bekliyordum... Ama çocuklar beni şaşıttı...
Ağlamak yerine ikisi de kalkıp el ele tutuştular ve gülerek kıyıdan biraz daha uzaklaşıp yeni bir kale yapmaya giriştiler... Çocukların o anda bir ders verdiklerini farkettim... Hayatımızdaki herşeyi yapmak için üstünde çok zaman ve enerji sarfettiğimiz her karmaşık yapı aslında kumdan yahılmışlardır...
Sadece başka insanlarla kurduğumuz somut ilişkiler ayakta sağlam kalabilirler....
Er ya da geç bir dalga gelip kurmak için yoğun çaba sarfettiğimiz çalışmaları anında yıkabilir...
Böyle bir durum karşısında, sadece yanında tutacak bir eli olan insan gülümseyebilir...
