Olay bir TV programında geçiyordu, genç bir bayan kucağında köpeğiyle oturuyordu. Sunucu, bayandan köpeğine o sihirli üç sözcüğü söyletmesini rica etti. Bayan, “I love you” dedikten sonra sıra köpeğe geldi. Önce, bunun, ses kaydıyla yapılmış bir montaj olduğunu düşündüm; çünkü sahibinin kucağında oturan köpek “I love you” cümlesini haykırarak söylüyordu. İnanılır gibi değildi ama köpek program süresince üç kere aynı cümleyi haykırdı ve izleyicilerden büyük alkış aldı.
Köpekler için hep duygusal hayvanlardır deriz… Ancak, şunu da kesinlikle biliriz ki, insanlar duygu konusunda biraz daha avantajlıdırlar çünkü onların duygularını ifade edebilecekleri sözleri vardır. Köpeklerin ömrü, ortalama bir insan ömrüyle kıyaslandığında bir hayli kısadır. İnsan ömrü 80’e kadar uzayıp giderken köpekler en fazla 15 yıl yaşayabilmektedir. Biraz düşündüğümüzde, şu acı gerçeğin farkına varıyoruz. Biz insanlar köpeklerden 5 kat daha fazla yaşadığımız ve kendimizi anlatacak güzel bir dile sahip olduğumuz halde onlar kadar duygularımızı belli etmiyoruz. Köpekler, kapıdan girdiğimizde hemen üstümüze atlarlar, ilgimizi çekmeye çalışırlar, bizimle koşar, bizimle sevinir, bazen de sıkıntımızı paylaşırlar. Aslında hepsi de “Seni seviyorum” demenin bir yolu değil midir?
Biz insanlar evde, sokakta, işyerimizde günün yoğun koşuşturması içindeyken onlar evlerimizde bizleri ve onlara ayıracağımız zamanı büyük bir sabırla beklerler… Belki de her şeyin kilit noktası buradadır. Günün yoğun telaşı içinde kendimizi kaybediyoruz... Bruce Fogle, Köpeğinizi Anlamak adlı kitabında şöyle diyor, “Köpekler iyi yoldaşlık yaparlar, çünkü onlar yük hayvanlarıdır. Onlar birliktelikle güçlenirler.” Bizlerse hep sevgilerimizi erteliyoruz. Eve geldiğimizde köpeğimizin yaptığı gibi eşimize, sevgilimize, çocuğumuza koşup basitçe “Seni seviyorum” demek yeterken, bunu unutuyoruz. Sevgilimize, eşimize sadece bir sarılmak yeterken, anne, babamıza, sadece bir “İyi ki varsınız” demek yeterken, çocuklarımıza “sizler benim için çok değerlisiniz” diyebilecekken bunları hep unutuyoruz. Sevdiklerimize, dostlarımıza da, onları ne kadar çok sevdiğimizi söylemiyoruz. Hislerimizi gösteremiyor, onlara zaman ayırmıyoruz. Belki de birçoğumuzun hayatında yaptığı en büyük hatalardan biri de budur… Sevgileri erteliyoruz… Yoğunluklar arasında her şeyi unutuyor ve yarınlara erteliyoruz… Bu unutmalar böyle birikerek peşinde geri dönüşü olmayan “keşke”leri getiriyor.
Ve yarın oluyor…
O zaman da ya sevdiklerimiz orada olmuyor, ya da biz…
İşte o zaman arkaya dönüp, “Keşke” diyoruz…
Keşke ona sımsıkı sarılabilseydim…
Keşke onu ne kadar sevdiğimi daha sık dile getirebilseydim…
Keşke ona verdiğim değeri sözcüklere dökebilseydim…
Keşke…
Yaşamımız kısa, fazla söze vakit yok diyorsak, sadık dostlarımıza bir bakalım. Onlar yalnızca 15 yıl yaşıyorlar… Evet, sadece “15 yıl” ama bu yılları da dolu dolu yaşıyorlar…
Bu “kısacık yaşamda” ebedi sevgileri bulmak ve elde tutabilmek o kadar da zor değil… Yeter ki geçen zamanın önemini çabuk kavrayın…
İnsanlara sevgiyle yaklaşın, onları sıkıca tutun ve gitmelerine izin vermeyin…
Uzun ve dolu dolu bir yaşamla birlikte en güzel sevgilerin hep bizimle olması dileğiyle…
Unutmayın,
Sevgi hep orada,
Siz onu görmek istedikçe…
Yazımı Behçet Necatigil’in “Sevgilerde” adlı şiirinden bir alıntı yaparak bitirmek istiyorum…
Sevgileri yarınlara bıraktınız / Çekingen, tutuk, saygılı. /Bütün yakınlarınız / Sizi yanlış tanıdı.
Bitmeyen işler yüzünden / (Siz böyle olsun istemezdiniz) / Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi / Kalbinizi dolduran duygular / Kalbinizde kaldı.
Siz geniş zamanlar umuyordunuz /Çirkindi dar vakitlerde bir sevgiyi söylemek / Yılların telaşlarda bu kadar çabuk / Geçeceği aklınıza gelmezdi.
Gizli bahçenizde / Açan çiçekler vardı, / Gecelerde ve yalnız. / Vermeye az buldunuz / Yahut vakit olmadı.
NOT: Köpeğin “I love you” dediği videoyu Youtube’da arama bölümüne “Pug Saying I Love You” yazarak bulabilirsiniz.
