Geçen hafta başlayan ‘check-up’ turnesine ara verip bu kez hastaneye doğum tebriki ve geçmiş olsun ziyareti için gittim. Tesadüf eseri çoğu kez böyle bir ikili üstüste denk gelir.
Doğumu üç aşağı beş yukarı önceden bilir, hediyenizi önceden hazır edersiniz. Geçmiş olsun için de hastane civarındaki pastaneden bir kutu alıp gidersiniz. Büyük olasılıkla sizden önce ziyarete gelen on kişi benzer birer kutu getirmişlerdir, sizinki on birincisi olur… Nedense bizde çeşitli kurumlardan ‘geçmiş olsun’ kartı yapma geleneği yer etmemiştir. ‘Hastaya boş elle gidilmez’ zihniyeti çok gerilerde kaldı. Gelen onca çikolataya ne olduğunu söyleyeyim, bir kısmı hastane personeline dağıtılır. Kalan madlenler de, yemeğe gelecek ilk misafirlere kristal kase içinde ‘mousse au chocolat’ olarak sunulur.
↔↔↔
Çocuklar küçükken, okul dönüşünde daha nefes almadan şu cümleyi söylerlerdi, ‘Bir iyi, bir kötü haberim var. Hangisini önce söyleyeyim?’ Her zaman önce iyisini duymak isterdim. Coşkuyu paylaşmak çok güzeldi. Üstelik ardından gelecek ‘kötü’yü hafifletirdi. Tıpkı bunun gibi, hastanede önce doğum ziyareti yapmayı yeğlerim. Kapıda bebeğin adı yazılı bir tasarım sizi karşılar. İçeri girdiğinizde büyükanneler sevinçten kanat takmışçasına sizi karşılar. Ev sahipleri izin vermediği sürece, illa da ‘bebeği göreyim’ diye ısrar etmem. Ziyaretçilere ayrılan bölümde genç neslin sohbetleri içimi açar. Bebeğin şerefine kurulan masadaki ikramlar hem nezih, hem lezizdir.
Böylesi bir ortamda sosluduğum güzel enerjiyle bir üst kata, henüz ameliyat olan bir yakınımı görmeye gittim. Çok şükür her şey yolundaydı. Önünde bir nekahat dönemi vardı.
Hastane odalarında duvara monte edilmiş antiseptik jellerin elimde bıraktığı soğukluk içimi ürpertir. Onun için de mecbur kalmadıkça kullanmam. Sanırım daha sağlıklı olanı hastayla tokalaşmamak. Gelecek ziyaretinizde pastaneye ‘kutu’ almaya girerken, iki kez düşünün. Belki, bir ‘kart’ göndermeyi tercih edersiniz.
