‘Sevgiye ulaşan yol’, ‘Mutlu olma sanatı’ ve benzer isimli kişisel gelişim kitapları beni benden alıyor. Tabi ki bunları severek okuyanlara saygım sonsuz.
Her zamandan beri takıntılı bir mizacım olmuştur. Tam bu konuyu düşünürken, çok sevdiğim bir arkadaşım elime bir kitap tutuşturdu, “Artık okuduktan sonra bir özetini anlatırsın” dedi muzipçe. Kitabın adı: Ustalık Gerektiren Kafaya Takmama Sanatı. Yazarı da, Mark Manson. Gülsem mi, gülmesem mi; okusam mı okumasam mı ikilemi içinde derin nefes alarak kitabin kapağını çevirdim. Elime kalemi de aldım, kayda değer cümlelerin altını çizdim. Son zamanlarda içimi bu denli bayıltan bir kitap okumamıştım. Halbuki bütün iyi niyetimle tümüyle önyargısız başlamıştım okumaya.
Bana göre kitap tek bir cümleyle özetlenebilir, paylaşmak istiyorum:
“Kişisel gelişim denilen mesele sadece bununla alakalıdır: Daha iyi değer yargılarına öncelik vermek, kafayı takacak daha iyi şeyler seçmek.”
Nedense bu cümle bana uydu. Bunun için de ikiyüz sayfa okumam gerekti!
↔↔↔
Hanuka ve Purim favori bayramlarımdır. Geçtiğimiz cuma hanukiyayı çıkartıp büfenin üstüne koydum. Pazar gecesi yakacağımız ilk mum için biri beyaz diğeri mavi iki mumu yerleştirdim. Zamanından önce hazırlanmamın iki nedeni vardı: Birincisi görsel olarak içimi ısıtır. İkincisi, o akşam Şabat yemeğine gelen aile bireylerine bayramın yaklaştığını hatırlatmak. Her ne kadar Hanuka mumlarını herkese bir ay öncesinde dağıttıysam da unutkanlık had safhada.
En hoşuma giden ise aileden farklı ülkelerde olan iki kardeşin ‘face time’ aracılığıyla mumları birlikte yakacak olması.
Işıklar Bayramı içimizi ve dünyayı aydınlatsın. Hag Hanuka Sameah.
