20 yaşlarında İsrail’e göç edip orada başarılı olan Pinhas çifti, Türkiye’ye olan vefa borçlarını öğrencileri okutarak ödüyorlar. Geçen hafta gerçekleştirdiğim İsrail ziyareti sırasında onları da evlerinde ziyaret ettim.
Karel Valansi / Petah Tikva
Küçücüktü. Babası o beş yaşındayken vefat etmiş, kardeşleri evlatlık verilmiş, annesi Filistin’e göç etmişti. O, büyükanne ve büyükbabasıyla baş başa kalmıştı. Henüz o yaşlarda kereste dükkânında çalışmaya başladı. Her zaman çalıştı, okula çok az gidebildi.
1939 Erzincan Depremi olduğunda halk birlik olmuştu, tüm okullarda bağış toplanıyordu. İsak Pinhas’ın ise katkıda bulunacak parası yoktu. Sıra arkadaşı ona on kuruş borç verdi, “Sen de bağış yap” diyerek. Ancak arkadaşına borcunu ödeyemedi.
Önce İstanbul’a, oradan da eşi Furtini ile evlenerek 20 yaşında Filistin’e göç etti. Birlikte omuz omuza çalışarak bir mandra kurdular ve İsrail’in en önemli peynir firmalarından biri oldular. Bu başarı tesadüfi değil; Türk damak tadına en uygun, lezzetli peynirler burada üretiliyor.
İsak, Furtini Pinhas ve Karel Valansi
Geri ödemek üzere borç aldığı o on kuruşu sınıf arkadaşına ödeyemedi belki ama yıllar sonra Çorlu’ya, doğduğu topraklara vefa borcunu 32 derslikli bir okul yaptırarak ödedi. 2010 yılında Furtini ve İsak Pinhas Okulunu yaptıran çiftin çocuğu olmadı fakat binlerce çocuk onlar sayesinde okuyor. Çorlu’daki okul dışında birçok öğrenciye kurdukları vakıf aracılığıyla burs veriyor, destek oluyorlar. Geleceğe, insana yatırım yapıyorlar.
Bu hayırsever ve altın kalpli çifti İsrail’de bulunduğum sırada ziyaret edip, hatırlarını sormak istedim. Beni Türk misafirperverliği ile çok güzel karşıladılar. Sohbet ettik, bu ziyaret hiç bitmesin istedik. Salonlarının duvarlarında onlara hediye edilen tablolar ve teşekkür plaketleri asılı. Onlar için en değerlisi bunlar. Vatan hasretleri ise hiç bitmedi. İstanbul’a gelmelerini, iade-i ziyaret yapmalarını rica ettim. Sağlıkları el verdiği sürece bu içten isteği kırmayacaklarına eminim.
