Medcezir

Geçtiğimiz haftanın ortası bir gece, Kadıköy’ün futbol arenası.
Türkiye’nin en fazla seveni olduğu anlaşılan sarı-lacivertli takımın Avrupalı rakibiyle oynadığı, hayatı gelgitlerle yaşayanlar için unutulması zor bir tekerrür gecesi.
Futbol oyunu tam bir hayat fotokopisi. Bir medcezir manzarası. Gelgitler, kaybedilenler, kazanılanlar, sevinç, hüzün, aşk, nefret ve bilumum karşıtlıklar, vesaire, vesaire…
Sarı-lacivertli Türk takımının, mavi-beyazlı Alman takımıyla ‘hayat’ mücadelesi başlamak üzere. Birden, tabiri caizse bir ordu eşliğinde Türkiye’nin Başbakan’ı beliriyor sahanın kenarında ve merdivenleri arşınlayarak tüm sorumluluğuyla hissettiği hayatı bir futbol maçında seyrediyor. Ve inanması güç ama, çılgın ‘Beyaz Türkler’ çılgınca alkışlıyor kendisini. Yıllar önce rüyalarının muhtemelen kâbusu olan bir lideri bu kez göklere çıkarıyorlar. Gelgit dalgaları herkes için geçerliydi, bu satırların yazarı dahil…
Nasıl olmasın ki?
Türkiye’nin en çok satan ve aynı zamanda bu hükümet için gelgiti en fazla olan bir gazetenin başyazarı birgün arayla okuyucusunu bir oraya, bir buraya fırlatmamış mıydı? Türkiye’yi Batı’ya taşıyan bu hükümeti ve Başbakan’ı göklere çıkartan satırlardan sonra bu kez "Türkiye nereye gidiyor, bu parti ve belediye yöneticileriyle?" diyen aynı yazarın medcezir ruhundan nasıl etkilenilemezdi ki?…
Sarı-làcivert takım gol atar bu arada. Sevinç her yerde. Ama mavi-beyaz’ın hüznü uzun sürmez. Hayat maçı berabere gider bir süre.
Başbakan’ın yüzü de asılır muhtemelen.
Birden Mart 2005’te kendisinin, bugüne kadar hiç bir Türk Başbakanı’nın söylemediği güzellikteki söylemini hatırlıyorum: "Eleştirel akla sırt dönerek, bizden birilerini ötekileştirerek, gerçeği  tekelimizde sanarak, bu topluma hizmet edemeyiz!" Bunu söyleyen ne Descartes, ne Kant ne de başka bir filozof. Bu sözleri söyleyen günümüz Türk Başbakanı!…
Lakin bu sözlerin akabinde başka bir vesileyle yaptığı konuşma yine gelgit dalgaların hışımına uğrarken elde hüzün kalıyordu…
Sarı-lâcivertli takım bir gol yer yine arenada. Sevinç karşıtı hüzün dolanır yine ve yeniden elli bin kişiye. Kısa bir tereddüt anından sonra aynı takım bu sefer bir gol atar hayata. Başbakan’ın suratı gülüyordur yine muhtemelen.
Demiştik ya, futbol hayatın bir yansımasıdır işte. O gece, o arenadaki görüntüler aynen doğruluyordu hayatın medcezir ruhunu.
Bir başka gün Başbakan şöyle demişti:
"Bu tarihi adım, zihniyet dünyamızda ve toplumsal dokumuzda yapısal dönüşümler getirecektir"…
Atatürk’ten beri hangi Başbakan veya Cumhurbaşkanı bu kadar devrimci bir söylem tutturmuştu ki?…
Sarı-lâcivert takım yine bir gol yer. Ama yağmurlu kader, acır bizlere ve ‘bizim’ takım bir gol daha atarak muhtemelen Başbakanı da sevince boğar…
Medcezir ruhunu en iyi yansıtan gazetenin bir başka yazarı bu devrimci söylemi perişan eden taze bir yazısında, bazılarımızı yine ve yeniden hükümetle ilgili kuşku içinde bırakacak ‘memleket manzaralarını’ listeledikten sonra, ölümcül noktayı koyuyor: "Türkiye tarihinin en büyük tuzağı ile karşı karşıyadır. Bu kadar saf olmayın!" Medcezir ruhu sarar benliğimizi o andan sonra…
Hayat maçı berabere biter o gece. Sevinç ve hüzün berabere kalır; hepimiz son tahlilde hayattan elimizde kalanların envanterini yaptığında elde kalanlar gibi. Hayatın muhasebesi, medcezir manzaralarının toplamıdır velhasıl…
Ama Türkiye’nin hayat maçı berabere kalmasın.
Başbakan’ın yaptığı devrimci konuşmalar ışığında galip gelsin Türkiye. Hem takiyye yapanlar, hem de takiyye yapıldığını iddia edenlerin sesleri kesilsin gerçekler karşısında.
Hepimiz Başbakan da dahil medcezir ruhundan kurtulup yolumuza devam edelim.
Zira ne demişti Başbakan? "Yeni ufuklara bakarak, ülkeyi aydınlık yarınlara taşımak zorundayız."
Yani ‘eski’ ufuklara bakarak değil!
Bir Kadiköy arenasındaki muhteşem bir hayat maçının medcezir ruhundan arda kalan yegâne dileğimiz bu.
Çocuklarımız için, geleceğimiz için…